0
Spis treści
Quentin Tarantino to reżyser o ogromnym talencie i gigantycznej renomie – jego filmy omawiane są zarówno w kręgach szkół filmowych, jak i na łamach popkulturowych magazynów. Jaki jest sekret sukcesu Tarantino?
Quentin Tarantino — skąd taka popularność reżysera?
Wielu widzów (zarówno maniaków filmowych, jak i zwykłych wielbicieli kina) potrafi natychmiast rozpoznać stylistykę twórczości Tarantino. Filmy tego reżysera mają indywidualne cechy, które wyróżniają się na tle szeregu wysokobudżetowych blockbusterów. Łatwo wyczuć w konkretnej produkcji cechy „tarantinowskie”, lecz nieco trudniej je zdefiniować. Co dokładnie się na nie składa?
Jeśli zdarzyło Ci się być na kilku premierach tego reżysera, z pewnością zauważasz unikalny sposób, w jaki poprowadzone są dialogi w jego filmach. Każda postać ma wyjątkowo indywidualny charakter – trudno je ze sobą pomylić. Kwestie napisane są w sposób bardzo „soczysty”, niestroniący od wulgarności, często mające elementy czarnej komedii.
Na osobną wzmiankę zasługuje jedna z najbardziej kontrowersyjnych cech filmów Tarantino, która niewątpliwie wpływa na box office. Chodzi o stosunek reżysera do przemocy na ekranie. Jego filmy są zwykle bardzo brutalne, nawet jeśli część najbardziej drastycznych scen (np. tortury czy morderstwa) nie jest pokazywana na ekranie. Należy jednak podkreślić, że przemoc u Tarantino nie jest wyłącznie „fasadowa”. Zwykle stanowi narzędzie wywołania reakcji emocjonalnej widza, co wzmaga dramatyzm całej produkcji.
Najważniejsze filmy Quentina Tarantino
Każda premiera filmu Quentina Tarantino jest wielkim wydarzeniem kulturalnym na skalę światową – widzowie są gotowi poświęcić sporo czasu i pieniędzy, aby jak najszybciej zdobyć bilety na nową produkcję. Nawet jeśli nie było Ci dane obejrzeć wszystkich poniższych filmów, o części z nich z pewnością słyszałeś.
Wściekłe Psy (Reservoir Dogs)
Debiutancki film Tarantino z 1992 roku, Wściekłe psy, zwrócił uwagę krytyków z całego świata na twórczość młodego amerykańskiego reżysera. Produkcja opowiada o nieudanej kradzieży biżuterii, która wznieca ogromny konflikt pomiędzy członkami grupy przestępców. Już w pierwszym dziele Tarantino uwidaczniają się charakterystyczne cechy jego stylu – nielinearne opowiadanie historii, bardzo ofensywne, charakterystyczne dialogi oraz przekonująco zarysowane charaktery poszczególnych bohaterów.
Wściekłe Psy są filmem o cechach produkcji teatralnej. Większość akcji ma miejsce w opuszczonym, niemalże pustym i przestronnym magazynie. To tam rozgrywają się najbardziej brutalne (zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie) porachunki pomiędzy poszczególnymi bohaterami filmu.
Sprawdź też: Steven Spielberg – filmy reżysera. Najlepsze filmy Stevena Spielberga
Pulp Fiction
Pulp Fiction to ikona światowego kina. Podwaliny pod sukces tej produkcji położyły Wściekłe Psy, wyreżyserowane dwa lata wcześniej. Ich powodzenie pozwoliło Tarantino na zaangażowanie trzech bardzo rozpoznawalnych aktorów do głównych ról: Samuela L. Jacksona, Umę Thurman oraz Johna Travoltę. Pozwoliło to na uzyskanie nie tylko niebotycznego box office’a (niemal 214 milionów dolarów), ale również na wygranie Złotej Palmy podczas Festiwalu Filmowego w Cannes.
Trudno jednoznacznie opowiedzieć, czego dotyczy sam film. Składa się z kilku kompletnie niezależnych linii fabularnych, które przecinają się ze sobą w najmniej spodziewanych momentach. Jedna z najbardziej rozpoznawalnych stopklatek w historii popkultury – John Travolta oraz Samuel L. Jackson ubrani w czarne garnitury, celujący z pistoletów w kierunku widza – pochodzi właśnie z tego filmu.
Cztery Pokoje
Film Cztery Pokoje (Four Rooms) uznawany jest za jedno z mniej udanych dzieł Quentina Tarantino. Został wyreżyserowany w 1995 roku, a więc rok po słynnym Pulp Fiction. Do głównych ról zostali zaangażowani Tim Roth (który pracował z Quentinem przy dwóch poprzednich produkcjach), a także Antonio Banderas oraz Madonna. W jedną z postaci wcielił się nawet sam reżyser, konsekwentnie kontynuując tradycję zapoczątkowaną jeszcze przy Wściekłych Psach.
Cztery Pokoje wydają się próbą wzmocnienia unikalnego sposobu narracji – konstruowania pozornie niezwiązanych ze sobą zdarzeń, które mają jakiś punkt styczny. W przypadku Four Rooms jest to boy hotelowy, świadek części wydarzeń z każdej linii narracyjnej. Miejscem akcji jest podupadający hotel, a przedstawione w filmie przygody dzieją się w sylwestrową noc. Niestety, obiecująca obsada i scenariusz okazały się niewypałem, ponieważ Cztery pokoje zdobyły Złotą Malinę.
Jackie Brown
Film z 1997 Jackie Brown roku był powrotem dobrej passy dla Tarantino. Wrócił do swych korzeni – ponownie wyreżyserował film oparty o motywy kryminalne. Jackie Brown to opowieść o pozornie zwyczajnej stewardessie, która w rzeczywistości jest zaangażowana w przemyt brudnych pieniędzy. W grę wchodzą miliony dolarów, handel bronią, gangsterka oraz śledztwo prowadzone przez FBI.
W filmie tym widać, że Tarantino próbuje zmniejszyć wpływ fragmentacji historii na ogół narracji – jest to jedna z bardziej „tradycyjnych” produkcji tego reżysera pod względem zastosowanych środków kinematograficznych. Światowi krytycy przyjęli go dość ciepło, a box office wynosi 75 milionów dolarów. Choć nie są to liczby kojarzone z takimi filmami jak Django, w realiach 1997 roku była to bardzo imponująca kwota.
Kill Bill
Uwielbiany przez jednych, nienawidzony przez innych – Kill Bill stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych pozycji kinowych XXI wieku. Wyreżyserowany w 2003 roku, z Umą Thurman w roli głównej, opowiada niezwykle prostą historię. Bohaterka nazywana Panną Młodą jest płatną zabójczynią. Jej wspólnicy podejmują nieudaną próbę zamachu, która kończy się czteroletnią śpiączką postaci. Scenariusz jest bardzo łatwy w zrozumieniu — opowiada o zemście Panny Młodej na swym byłym mocodawcy, czyli tytułowym Billu.
Kill Bill jest prawdziwą świątynią popkultury. Film jako całość (składa się z trzech niezależnych części) jest bardzo luźnym nawiązaniem do kina azjatyckiego — cechuje go wartka akcja, stereotypowe dialogi, a także spora ilość przerysowanej, nieco komiksowej przemocy. Śmierci w tym filmie jest tak wiele, że trudno traktować ją w innym kontekście niż parodystycznym.
Death Proof
2007 rok przyniósł kolejną premierę filmu Tarantino – Death Proof. Jest to część większego projektu, na który składa się Planet Terror Roberta Rodrigueza oraz omawiana produkcja Tarantino. Jest kolejnym nawiązaniem reżysera do szeroko rozumianego kina klasy B: niskobudżetowych horrorów czy thrillerów lat 70., produkowanych za niskie wynagrodzenia i bez większego zainteresowania ze strony widzów.
Death Proof sprostał bardzo wygórowanym oczekiwaniom krytyków po bardzo popularnym i kasowym Kill Billu. W główne role wcielili się między innymi Kurt Russell, Zoe Bell oraz Rosario Dawson. Mimo względnie ciepłego przyjęcia film nie okazał się hitem kasowym: zebrał zaledwie 30 milionów dolarów. Kolejne filmy Tarantino okazały się większym sukcesem pod względem finansowym.
Bękarty wojny
W filmie Inglorious Basterds reżyser po raz pierwszy sięgnął do tematyki historycznej. Fanom wydawało się to niewyobrażalne – w jaki sposób można zestawić bombastyczny, ofensywny styl Tarantino z próbą konstruowania historii opartej na realnych wydarzeniach z czasów II wojny światowej? Okazało się, że można to zrobić z łatwością. Wystarczy tylko zmienić bieg historii i „zabić” Adolfa Hitlera przed 1945 rokiem.
Film opowiada o ekipie amerykańskich żołnierzy, którzy przerzucani są na terytorium okupowanej Francji w celu mordowania nazistów. W toku swojej akcji nawiązują współpracę z wywiadem brytyjskim, dążąc do likwidacji przywództwa III Rzeszy podczas dużej premiery kinowej. Rolę głównego antagonisty Bękartów wojny dostał Christoph Waltz, który otrzymał za nią Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.
Bękarty Wojny, dzięki specyficznemu poczuciu humoru oraz interesującym alteracjom realnego biegu wydarzeń, zostały uznane za bardzo świeżą produkcję, zwiastującą kolejne sukcesy reżysera. Ich box office wyniósł aż 321 milionów dolarów – ponad dziesięciokrotnie więcej niż Grindhouse: Death Proof!
Django
Django stał się bardzo ważnym filmem w kontekście dyskusji na temat rasizmu i niewolnictwa w Ameryce – po raz pierwszy Quentin Tarantino podjął bardzo poważny, historyczny temat, który aż do dziś dostarcza amerykańskiemu społeczeństwu wielu rozterek i nieporozumień. Tytułowy Django – czarnoskóry niewolnik – zostaje „wykupiony” przez dra Kinga Schultza, granego przez Christopha Waltza. Charyzmatyczny bohater mianuje Django człowiekiem wolnym.
Przedmiotem filmu jest, między innymi, próba odnalezienia żony Django, znajdującej się na plantacjach psychopatycznego właściciela niewolników – Calvina Candiego. Dr King Schultz podejmuje próbę pomocy Django, uznając instytucję niewolnictwa za obrzydliwą i niedopuszczalną.
Warto pamiętać, że po wcieleniu się w postać Schultza, Christoph Waltz po raz kolejny otrzymał Oskara za najlepszą rolę drugoplanową. Film wyróżnia się nie tylko ze względu na obsadę, w której pojawia się m.in. Jamie Foxx oraz Samuel L. Jackson. Kultowy status zdobyła również muzyka, przede wszystkim utwór Freedom, od tamtego czasu bezpośrednio utożsamiany z filmem, choć nie powstał na jego potrzeby. Box office Django wynosił ok. 425 milionów dolarów.
Nienawistna Ósemka
Stworzony w 2015 roku film The Hateful Eight nie był tak wielkim sukcesem kasowym, jak jego poprzednik, bo zarobił ok. 150 milionów dolarów, jednak pokazał, że Tarantino jest w świetnej formie i nie boi się podejmować bardzo zróżnicowanych tematów. Tym razem reżyser zabrał widzów w czasy bezpośrednio po wojnie secesyjnej w Stanach Zjednoczonych.
Fabuła wydaje się dość prosta – grupa podróżników, z uwagi na silną zamieć, znajduje schronienie w sporej tawernie w stanie Wyoming. Punktem spornym staje się postać Daisy Domergue, przestępczyni poszukiwanej żywą lub martwą. W pewnym momencie okazuje się, że wszyscy zgromadzeni pod dachem tawerny są albo przestępcami, albo łowcami nagród… Film nosi znamiona kryminału, traktowanego z delikatnym przymrużeniem oka. Rolę zagrał w nim m.in. Samuel L. Jackson, współpracownik Quentina Tarantino o najdłuższym stażu.
Sprawdź też: Ridley Scott – filmy reżysera. Najlepsze filmy Ridleya Scotta
Pewnego razu… w Hollywood
Przy Pewnego… razu w Hollywood Tarantino wykorzystał ponownie zabieg zmieniania historii – przedstawia własną wizję tragedii morderstwa żony Romana Polańskiego, Sharon Tate. Jest to jednak tylko pretekst do opowiedzenia historii o starzejącym się aktorze, zmagającym się z problemami alkoholowymi, który utracił pasję dla swojego zawodu.
Pewnego razu… w Hollywood to dzieło z prawdziwie gwiazdorską obsadą – na ekranie pojawiają się m.in. Al Pacino, Leonardo DiCaprio oraz Brad Pitt. Takie połączenie stanowi rewelację w historii światowego kina – jest porównywalne z zetknięciem Ala Pacino oraz Roberta De Niro na planie filmu Gorączka Michaela Manna.
Następny film Quentina Tarantino – kiedy premiera, czego się po nim spodziewać?
Quentin Tarantino jest bardzo enigmatyczny w sprawie swojego kolejnego filmu. Znane są jednak pewne szczegóły – stwierdził, że chciałby mieć w swoim dorobku dokładnie 10 pozycji, a skoro nowa produkcja będzie numerem dziesiątym, w czołówce znajdzie się napis „The last film by Quentin Tarantino”. Poza tym jednym szczegółem nieznane są jakiekolwiek konkretne daty – fani muszą więc cierpliwie czekać na kolejne szczegóły!
Filmy Quentina Tarantino należą do szeroko rozumianego nurtu postmodernizmu — nic nie jest do końca traktowane poważnie, a reżyser swobodnie bawi się wszelkimi konwencjami. Przemoc staje się czymś humorystycznym, a niemal każda kwestia dialogowa jest nasycona znakomicie przemyślaną dramaturgią. Kto mógłby kontynuować styl Tarantino, skoro w najbliższych latach ma powstać jego ostatni film? Trudno powiedzieć. Na razie nic nie wskazuje na to, by ktokolwiek był w stanie przerosnąć tak wielkiego geniusza kinematografii.
